Om een leesbril te voorkomen kun je een aantal oefeningen doen. Een van de belangrijkste oefeningen volgens Bates is het elke dag lezen van kleine letters. Het valt onder het motto:"You lose what you don't use". Op een mobiel worden dit hele kleine letters en kun je dat oefenen. Hoe kleiner de lettergrootte hoe beter de oefening, maar let op dat je niet gaat inspannen.
Je hoeft niet zozeer te lezen wat er staat. Je kunt gewoon naar de letters kijken en ontspannen. Kijk naar de vorm van de letters, de ruimte binnen de letters of de ruimte om de letters heen. Je kunt naar een punt kijken en naar de bovenkant van een punt of naar de punt op de i. het gaat erom geinteresseerd te blijven in wat je werkelijk ziet.
Je kunt ook steed naar de wit ruimte tussen de letters kijken en nar de wit ruimte tussen de regels. In dat geval lees je niet de letters maar "lees" je de wit ruimte. De oefening van de "White Glow" gaat daarover. Het direct kijken naar dingen geeft vaak spanning op de ogen. Als je kijkt nar de omgeving het ding, scan je het meer, en dat ontspant.
Ook het kijken naar het scherm geeft spanning. Kijk of je naar het scherm kan kijken EN de omgeving in de gaten kan houden met je perifere waarneming. Je perifere waarneming schakelt je parasympathische zenuwstelsel in. En dat is verantwoordelijk voor ontspanning. Wat we vaak doen is het geforceerd focussen op iets waardoor we de omgeving uit het oog verliezen.
Ook het kijken naar het scherm geeft spanning. Kijk of je naar het scherm kan kijken EN de omgeving in de gaten kan houden met je perifere waarneming. Je perifere waarneming schakelt je parasympathische zenuwstelsel in. En dat is verantwoordelijk voor ontspanning. Wat we vaak doen is het geforceerd focussen op iets waardoor we de omgeving uit het oog verliezen. Een leesbril komt op hetzelfde neer als presbyopie. Iets na het 40-ste levensjaar komen veel mensen erachter dat hun armen te kort zijn geworden. De te lezen teksten moeten ze steeds verder bij zich vandaan houden om die nog te kunnen lezen. In de verte kunnen ze alles nog goed lezen, behalve als ze ook al bijziend waren natuurlijk. Een leesbril is een ander geval dan verziendheid. Bij verziendheid zijn het de externe rechte spieren van het oog die wat te gespannen zijn. Dat is met een leesbril anders. Dan is het de cilindrische spier, die rond de lens zit, die zijn elasticiteit verloren heeft.De reguliere wetenschap vertelt ons dat de lenzen van onze ogen verouderen. Door ouderdom kunnen onze lenzen niet meer goed accommoderen en zien we niet meer scherp. Onze visie is dat een leesbril ook te maken heeft met het chronisch tekort aan vitamines en mineralen in onze voeding en de toenemende vervuiling van de lucht. Het tekort aan echt dag (zon) licht is ook een factor die maakt dat we een leesbril nodig gaan hebben. Het blijkt dat we voor een goed functionerend lichaam gemiddeld een paar uur per dag zonlicht of ieder geval daglicht nodig hebben. De reclame die het zonlicht in een kwaad daglicht stelt, is zeer misleidend. Zorg ervoor dat je voldoende licht hebt als je binnen wilt lezen. Je hebt daar het maximale profijt van als je een speciale zogenaamde daglicht- of vol-spectrum lamp gebruikt. Bij beter licht heb je je leesbril minder nodig.
Juist als je de letters niet meer kan lezen hebben je ogen zoiets van:"Wij geven het op". En dan ontspannen ze. Dat heeft als gevolg dat het het even ziet, dat wil je dan vastgrijpen...en dat is spanning. Daardoor ga je het minder zien. Het is de kunst van het "niet doen", het ontspannen in de actie. Als je die ontspanning probeert vast te houden IS dat spanning. Dat is een kunst. Zelf heeft William Horatio Bates ook een bril nodig gehad, voor het lezen. Hij heeft zich de moeite genomen zijn eigen methode’s toe te passen om er vanaf te komen. Dat is hem gelukt. “De eerste patient die ik moest genezen van de leesbril was ikzelf. Nadat ik door middel van experimenten aangetoond had dat de lens niet gebruikt wordt voor accommodatie, wist ik dat presbyopie te genezen was. Maar ik wist dat ik me niet aan de algemeen geldende opvattingen kon houden. Ik had mezelf ook aangewend te denken dat mijn gebruik van een bril kwam door het verlies aan accommodatievermogen door de lens in het oog. Ik had last van een ernstige vorm van de leesbril. Ik had totaal geen accommodatiekracht en had een hele uitrusting van verschillende brillen. Want met een bril waarmee ik op 33 cm nog kleine lettertjes kon lezen, kon ik dat niet op 35 cm of op 30 cm. De retinoscoop vertelde dat mijn ogen, als ik in de verte keek, dichtbij focusten en als ik dichtbij keek focusten ze in de verte. Mijn probleem was dus om een manier te vinden om het proces terug te draaien zodat ik kon focussen op het punt waar ik dat wilde op het moment dat ik dat wilde. Ik bezocht verschillende specialisten maar het was alsof alsof St Paulus tegen de Grieken aan het praten was, dwaasheid. Je lens is zo hard als een steen, niemand is in staat om je te helpen, zeiden ze. Toen ging ik naar een zenuwarts. Hij gebruikte de retinoscoop om mij eigen observaties te bevestigen en hij zou het aan zijn collega’s voorleggen. Ik kwam terug bij hem en hij vertelde me dat er maar 1 man op de wereld was die me zou kunnen helpen…William Horatio Bates. “Waarom zeg je dat?” Vroeg ik. “Omdat jij de enige man bent die er alles van schijnt te weten”. Zei hij. Zo werd ik teruggeworpen op mijn eigen bronnen. Gelukkig vond ik een niet medisch iemand die me wilde helpen. Hij gebruikte de retinoscoop gedurende lange en uitputtende uren. Daarmee bestudeerde ik mijn eigen zaak om te proberen mijn accommodatievermogen te herwinnen. Op een dag, toen ik naar een foto van de Rots van Gibraltar keek, zag ik zwarte spikkeltjes op de foto. Ik stelde me voor dat dat grotten waren waar mensen in heen en weer bewogen. Toen ik dat deed waren mijn ogen op de leesafstand gefocust. Toen ik op leesafstand ging staan verbeelde ik me nog steeds dat er grotten waren en de mensen erin bewogen. Ik kon de letters lezen naast het plaatje en de retinoscoop toonde aan dat ik accommodeerde! Ik was dus tijdelijk geholpen door middel van mijn voorstellingsvermogen. Later ontdekte ik dat als ik me de letters zwart voorstelde, de letters ook zwart werden. Door het zwarter worden van de letters was ik ook in staat hun vorm te onderscheiden. Mijn vooruitgang was niet wat je noemt snel. Het duurde 6 maanden voordat ik met enig comfort weer een krant kon lezen. En het duurde eenjaar voordat ik een accommodatie gebied had van 35 cm, van 10 cm tot 47 cm. Maar het was een extreem waardevolle ervaring. Gelukkig voor mijn patiënten heeft het zelden zo lang geduurd om te genezen als dat het bij mij duurde.”
Zo je bent nu aanbeland bij het kleinste lettertype. Als je dit nog kunt lezen op je mobiele telefoon, is er niets mis met je ogen om dichtbij te kijken. Maar houd de ontspanning erin. Neem ook de ruimte rond en om je telefoon waar. Waar is je telefoon in de ruimte? Ontspan...Relax.