Floaters en Mentale Ellende

Floaters zijn van die sliertjes die in je oog ronddwarrelen. En het kan zijn dat wat je ook doet, dieet, supplementen, lichttherapie, kleuren, bewegen, enzovoort allemaal niet werken. Of zelfs dat het erger wordt.

Je kan het ook zo zien:
“Wat is zweeft er in je leven rond wat je steeds in de weg zit? Wat wil je daar niet hebben? Waar loop je steeds tegenaan?”
Dan stel je jezelf een aantal cruciale vragen. Dingen die je in je leven kan en misschien wel moet veranderen. Het zijn misschien dinen die langzaam ontstaan zijn, of dingen die zich ineens manifesteerden.

Als ik daar zo over nadenk dan valt me op dat ik floaters kreeg toen mijn 3e relatie voor de zoveelste keer uit ging. Dat was een knipperlicht relatie. En ik moet zeggen, daar was ik ook debet aan. Maar toen dat in de zomer van 2016 weer uit ging, toen heb ik floaters gekregen waar ik echt niet meer onderuit kon. De relatie ging weer aan, weer uit en weer aan en in december 2016 definitief uit. Ik kon niet meer, en zij ook niet denk ik. Zonde, want er was wel veel liefde…in ieder geval van mijn kant.
Maar dat zat me dwars, en ik wilde dat uit mijn leven hebben.

Vervolgens weer een relatie, maar dan met iemand die niet echt voor me koos. Weer relatie gedoe dus. Sja, dat zit steeds in mijn leven. Floaters zijn toen erger geworden. Want ik loste het maar niet op. Waarom doe ik mezelf dit aan, waarom trek ik dit steeds naar me toe? Wat wil ik niet zien, maar is echt recht voor mijn neus. Zelfs in mijn ogen waarneembaar en wil ik maar niet mee dealen?

Ah, ja, mijn jeugd. Ik zie het. Daar zijn dingen gebeurd die niet echt een goede basis geven. Dat zijn patronen waaruit ik steeds een geliefde kies. En steeds word ik er weer op gewezen (niet door haar, maar door hoe het loopt) dat er iets is wat niet opgeruimd is in mij.
Ik heb woedend in de bossen gelopen, huilbuien gehad, verdriet en pijn. Niet zozeer om het verlies van haar, maar om mijn verleden. En natuurlijk hou ik nog van haar. Maar hetzelfde zou gebeuren als ik mijn patroon niet doorbreek.

Ik weet het, is wat openhartig dat ik dat vertel. Maar ik wil ermee duidelijk maken dat dit soort dingen je zicht werkelijk kan belemmeren. Ze uiten zich in situaties in je dagelijks leven. Maar je ziet ze niet, je kan ze niet zien, je wil ze niet zien. Ze zijn zoooo pijnlijk. En sjips…ze komen voort uit je eigen patronen. Dat soort dingen kan bijziendheid veroorzaken of floaters.

Ik ben vooral de laatste intens dankbaar dat ze is zoals ze is, want doordat het enorme pijn deed, kon ik het zien. Paradoxaal, ik was zo intens boos, en nu zo dankbaar. Niemand kon dit met me doen, alleen zij, omdat niemand ooit dichterbij kwam. Maar juist daarom kon het me raken en kon ik de dingen doorvoelen. Ik zou willen dat ik haar hart voor de rest van mijn leven kon en mocht verwarmen, nu zal ik dat op afstand doen.

En floaters…ik zie het echt 1 volle punt beter als ik niet in mijn patroon stap. Dat patroon is een negatief patroon. Ik zou het omschrijven als een hartresonantie, die is letterlijk voelbaar voor mij. Gevoelige personen voelen dat ook. In die resonantie is mijn zicht echt een volle punt beter. Ik man mensen makkelijk aankijken in een ontspanning, ik zie hun ogen beter en scherper. Mijn ogen voelen vol gevoel in die resonantie. Ik ben nu aan het leren hoe ik die hartresonantie zelf oproep, erin blijf, dat BEN. Niet meer afhankelijk van een toevallige ontmoeting, een vogeltje of iets anders moois. Of dus een vrouw waardoor ik die zachtheid in mijn hart voel. NEE, ik moet dat zelf doen. En dat blijkt te kunnen! Dat levert me dus beter zicht op. Niks oefeningen, dieet of weetikveel wat. Ik ben de meester van mijn hart, niet de toevallige omstandigheden die dat oproepen.

Vauit die resonantie uit het hart kan ik gevoelsgolven naar de ogen laten stromen die helend werken. Dan geloof ik dat echt, en dan werkt het!

Vanuit mijn hart: de resonante golven stuur ik ook naar jou toe lieve A, namaste.